Καπνίζω από τα δεκαπέντε (συγχαρητήρια, ζώον), αριθμό που αν αφαιρέσω απ' την τωρινή ηλικία μου, προκύπτει ότι καπνίζω 5 περίπου δισ. χρόνια. Αν ήμουν ο πάπας, θα έλεγα ότι το τσιγάρο με κρατάει από τα @@. Αλλά δεν είμαι- οπότε δεν το λέω.
Εδώ και πέντε μέρες το έχω κόψει. Αναγκαστικά. Για λόγους υγείας.
Κατανοώ ότι σαν την υγεία δεν έχει. Εκ των ων ουκ άνευ. Ναι, ναι, π@π@ρι@. Για πες τα και στα νεύρα μου αυτό. Που είναι σαν χορδές βιολιού τεντωμένες πριν το κονσέρτο και παιγμένες πιτσικάτο, να σου πω εγώ.
Έχω νεύρα, λέμε. Όχι, δεν πίνω ούτε αλκοόλ, ούτε καφέ- ποτέ δε τα γούσταρα- δεν τρώω παραπάνω, δε μασουλάω τα νύχια μου, δεν κάνω άλλες καφρίλες. . Το τσιγάρο είναι η καφρίλα μου. Και δεν είμαι καν chain smoker- ζήτημα αν καπνίζω οκτώ τσιγάρα καπνού την ημέρα.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως χτες ρούφηξα μια τζούρα και μου ήρθε να ξεράσω. Τόσο άθλια μου φάνηκε η γεύση του καπνού. Φυσικά, έγινα έξαλλη. Πώς τολμά η γεύση μου να επανέρχεται στην προκαπνιστική της ρύθμιση μετά από αιώνες φθοράς; Σοκ και αίσχος.
'Η θα πάω να πάρω εκείνη τη mega-μλκια το ηλεκτρονικό τσιγάρο και θα τριγυρνάω σα πυροβολημένη Ντένη Μαρκορά, ξεφυσώντας υδρατμούς.
Ή θα δαγκώσω κανένα λαρύγγι- δε θα βοηθήσει τη νικοτινίαση αλλά θα εκτονωθώ ρε π^&$* μου.
4ον. Υπερ- καλτιά φωτό. 
