WTF IS MF?

Ok- Παράλειψη.
Ξέχασα να γράψω εδώ πως πλεόν δεν είμαι εδώ. (Τι σπάνιο- το έχω κάνει μόνο 4 φορές...)
Είμαι στοκαι στο MOMFATALE.GR . 
Δε μου έφτανε το ένα παιδί- είπα να κολλήσω κι άλλο ένα, ηλεκτρονικό.
Αν σας πιάσει μια λύσσα για αμεσότητα- ναι, έκανα και FB.
Ναι, Olia Panagiotopoulou- πώς αλλιώς; Βαγγέλης;!:!
Παράλειψη τέλος- ξέρετε που να με βρείτε.
Πάω να αλλάξω καμιά πάνα γιατί πέρασαν δέκα λεπτά χωρίς κι άρχίζουν να τρέμουν τα χέρια μου από την έλλειψη.

Σας φιλώ ευλαβικά.
Ο.

LA (X FEMME) MOM FATALE !

Για μια σειρά από λόγους....

... δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα.
 Έλεγα, όμως, πως αν τα καταφέρω - θα είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου. Και πράγματι.

Γίνομαι 35 σήμερα,
ζω στη Σαμοθράκη,
είμαι ερωτευμένη με τον άντρα μου,
έχω μια κόρη
και ζω, υγιής, βγάζοντας αρκετά λεφτά από μια δουλειά που αγαπώ να κάνω.

Ευχαριστώ-

Χαι-φτου και βγαίνω

 Σοφή Ξαδέρφη Χ.
"- Γιατί εδώ νιώθω μια χαρά και στη Θεσσαλονίκη ένιωσα τοοοοοσοοο χοντρή;
- Δεν ξέρω, αλλά κάτσε εκεί που είσαι."


Είχε να μου συμβεί πολύ καιρό να ζητήσω μια τιμή για μια δουλειά μου και να μου αντιπροτείνουν μια μεγαλύτερη. Υπερδιπλάσια δε.
Θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να μετακομίσω Κύπρο.
Μνημόνιο - Ξεμνημόνιο.

Εδώ περιμένουμε να κοιμηθεί η Α.Υ. Δάφνη- Αναστασία για να πετάξουμε δύο αράδες στη μπλογκόσφαιρα κι εσύ Με θες κι εντιτινγκ. Δεν παιζ. (ζ βαρύ- σαμοθρακίτικο)

Κι εμένα Με λείπει (έχω αποφασίσει να μιλάω και να γράφω με διάλεκτο πλέον) το ραδιόφωνο κολασμένα. Αλλά δεν προλαβαίνω ακόμη. Εδώ στο θέατρο για την ώρα τηλεσκηνοθετώ. Σκηνοθετώ by proxy. Δόξα τω proxy. Αλλιώς πώς θα γινόταν.


Έφυγα να γλιτώσω από εκείνο το πούστικο το Φεστιβάλ κι έρχεται Σαμοθράκη φέτος ρε παιδιά! Είναι να τρελλαίνεσαι. Ευτυχώς, κανείς δεν έχει λεφτά αλλιώς Καλλιθέα θα μου το κάνατε το νησί σε πέντε χρόνια. Ξέρω γω τι λέω, άσε που δεν προλαβαίνω να το αναπτύξω.

Τι άλλο; Το παιδί άριστα, ο σύζυγος στις ελιές. Ε, βέβαια. Αυτή είναι η ατάκα των ημερών εντ δε κουλ θινγκ του σει διιιζ ντειζ στη Σαμοθράκη. αντε να σε δω να το δουλεύεις το τρανσλέιτορ το γκρικλισς για να βγάλεις άκρη τι γράφω κι ας πεθάνω.
ναι- ελίες.
Όλοι με τα μούτρα. ΤΟ πρωί μάζεμα, το βράδυ διαλογή μέχρι τελικής πτώσης. και μετά φόρτωμα και για λάδι.
κι όσο σκέφτομαι ότι ο αστικός μου πισινός ήθελε να πάει με το πείραμα (βρες λινκ μοναχός, δεν προλαβαίνω λέμε) εθελόντρια να μαζέψει ελιές και τώρα, που μου έλεγε και η Δέσποινα, στον ύπνο μου τις βλέπω!!!
Πόσο άλλη ζωή η πόλη με εδώ.


ΕΕΕΕ! Θεσσαλονικείςςς! Ξυπνάτε ρεεεεεεεεεεεεεεεε!
¨Ηρθα για δύο μέρες και έχω να σας πω ένα.
Το νερό που τρέχει από τις βρύσες σας και με το οποίο μαγειρεύετε και πλένετε, πίνετε και πλένεστε, εδώ ακόμη κι ο πιο τελευταίος, δε θα καταδεχόταν ούτε τα πόδια του να πλύνει!
Καλά, πάντα έτσι ήταν; απλά ήμουν εκεί και το είχα συνηθίσει;
Έφτιαξα γάλα στη Δάφνη με εκείνο το νερό και το βρέφος έδωσε φουλ πράσινη παραγωγή αντί για το καθιερωμένο ιβουαρ- κρεμ καφέ- γιου νοου μαμυ, γιου νοου.

Λοιπόν, αντε γειά γιατί έχω να διαβάσω κι εφημερίδα χθεσινή και τζάκι να ανάψω κι ελιές να διαλέξω... πολλές ελιές... πολλες...
ελιές πολλές και δάφνη μονο μία.


φιλιά

έχω αναπτύξει...

...μια περίεργη συμπάθεια προς τα sea otters.
Δένουν η μια την άλλη, έγραφε ένα Κυριακάτικο Έψιλον που κράτησα, με φύκια  για να μην (κακο)τύχει και χωριστούν στον ύπνο τους από τα ρεύματα. (sound effect: ο ήχος από 1000 γκόμενες που κάνουν OoooooooooohhhhhhhhhhHH! υπογραμμίζοντας το hyper-cutness της υπόθεσης).

every day for us something new,

open mind for a different view

 

Πέρασα στο πανεπιστήμιο στη σχολή που ήθελα,

πήρα δεκάρι στα μαθήματα που αγάπησα, 

πήρα υποτροφία για την πόλη που ήθελα, 

μετακινήθηκα κάμποσο μέσα στην Ευρώπη,

κατάφερα σε περιπτώσεις να αφήσω πίσω την γενέτηρά ήπειρο και να δω Μέρη λίγο πιο μακρινά,

έκανα τις δουλειές που μικρότερη ζήλευα, 

πήρα σκύλο- ακόμη την έχω-

έδειξα παροιμιώδη αντοχή στο κυνήγι των στόχων μου, 

έδειξα απόλυτη αφοσίωση στους ανθρώπους που επέλεγα,

έγραψα ένα βιβλίο

έκανα ραδιόφωνο

(μεταξύ μας, πήρα ...κι εκείνη την τσάντα)

Μια θάλασσα πραγμάτων για τα οποία νιώθω περήφανη, 

μοιάζουν σα μαρτυρική ελάχιστη κινέζικη σταγόνα,

μπρος στην κόρη μου κι ό,τι οδήγησε στο φτιάξιμό της. 

Κάντε παιδιά-  and nothing else matters.

Η Κεφαλαιοποίηση: Φόρος Τιμής στα Περασμένα και Μηδενός Λεπτού Σιγή. 

Κάποτε στο μπλογκ....

... έγραφα και το ένιωθα. Ένιωθα πως θέλω να επικοινωνήσω, να μοιραστώ, με γνωστούς και άγνωστους, με όλο τον κόσμο ανεξαιρέτως. Ίσως κάποτε γενικώς να έγραφα και να το ένιωθα. Τώρα που είμαι ευτυχισμένη, ζω αντί να γράφω κι επιλέγω με ποιούς επικοινωνώ. Κι όταν γράφω, δεν αναπτύσσω, πυροβολώ. To CJ που ακολουθεί το όνομά μου stands for Calamity Jane, και ο άνθρωπος που μου το απέδωσε ήταν μάλλον μπροστά, σε σχέση με την αυτογνωσία μου.  Πολλά είπα. Η ουσία είναι πως κάποια πράγματα, όπως το παρακάτω, κάπου κάπου, θέλω να τα μοιράζομαι μαζί σας. Γνωριζόμαστε χρόνια, άλλωστε. 

Παντρεύτηκα πριν καναδυό βδομάδες, πολύ ήρεμα, ήσυχα και ιδιωτικά τον άνθρωπο εκείνο που κατάφερε να μεταμορφώσει εμένα και τη ζωή μου σε ό,τι δείχνει το παρακάτω βιντεάκι και να γεμίσει τη ζωή μου με τη γαλήνη, την αισιοδοξία και τη χαρά που αποκορυφώνεται στο 1:20.

 Σας ευχαριστώ που ήσασταν εδώ, μάρτυρες μιας δικής μου υπέροχης στιγμής.

Σ' αγαπώ._

Τα της εβδομάδος

φωτογραφία εβδομάδος- τραβηγμένη πριν από καναδυό χρόνια στα Χανιά,Κρήτη

 

1. Η πρεμιέρα, αντίθετα από τα συνήθη, πήγε εκνευριστικά καλά. Εκνευριστικά γιατί το άγχος για τα φρικώδη λάθη και τις απρόβλεπτες ατυχίες παρατείνεται.

2."Σας ευχαριστούμε που μας το προσφέρατε αυτό", μου είπε μια γιαγιά κατασυγκινημένη μετά το τέλος της παράστασης κι έκανε όλη μου την κούραση να κάνει φτερά.

3. Τρομο-κεράσια: οι καρποί που παράγει η τρομο-κερασιά.

4. Τρομο-κερασιά: οπωροφόρο περίπου τριάντα ετών που ζει στο κτήμα μας και πρέπει να κουβαλάει καμιά 150 κιλά καρπό επάνω του. Κατεβάσαμε ΕΝΑ κλαδί, κάναμε ΔΥΟ ώρες και μισή να το ξεφορτώσουμε- έδωσε γύρω στα δέκα κιλά (ένα κασονάκι του μανάβη τίγκα). Υπολογίζω πως έχει άλλα ΕΙΚΟΣΙ τέτοια κλαδιά, ενώ εμείς σταθερά διαθέτουμε ΤΕΣΣΕΡΑ μόνο χέρια.

Κάθομαι κάτω από το δέντρο και τρώω μέχρι να σκάσω- έχω κάνει μαρμελάδες, γλυκό του κουταλιού, έχουμε χαρίσει σε φίλους, έχθρούς, γνωστούς και άγνωστους. Τίγκα το δέντρο. 
Έχω αγχωθεί.

5. Με αφορμή τα 70 (κιλά) που έκλεισα, αναρωτιέμαι πως την παλεύουν οι χοντροί άνθρωποι. Βάρος στα γόνατα, πρήξιμο στα πόδια, στομάχι κάνει ώωωωρα να γεμίσει και ώωωωωρα να χωνέψει. Αργό πεπτικό σύστημα, αργός μεταβολισμός, προβλήματα στο αναπνευστικό, προβλήματα στην πίεση. Πωω πωω ταλαιπωρία. Θα γεννήσω όμως- που θα πάει- και θα ξαναγυρίσω στα ευχάριστα 48 μου κιλά μετά από κάποιο καιρό.

6. Με αφορμή τους 8 γεμάτους μήνες χωρίς τσιγάρο, αναρωτιέμαι πως την παλεύουνοι καπνιστές και οι τριγύρω τους. Βρώωωμα το στόμα, βρώωωωμα τα δάκτυλα, βρώωωωμα το σπίτι, κίτρινες κουρτίνες, διάχυτη τασακίλα, τσάμπα έξοδα, χαζός εθισμός. Ελπίζω να μη ξανακαπνίσω ποτέ. Θα είμαι μεγάλο κορόιδο.