Ένα θαύμα που λέγεται....

ΝΕΡΟ!
Πάνε κάποια χρόνια που ένας φίλος μου μίλησε για το πείραμα ενός Γιαπωνέζου ερευνητή, που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο που είχα ακούσει. Ο κύριος Μασαρου Εμότο, συγκέντρωσε μικροποσότητες νερού από διαφορετικά σημεία και τα κατέψυξε. Στη συνέχεια, με έναν κατάλληλο για μικροσκοπικές λήψεις φακό, φωτογράφισε τους κρυστάλλους που κάθε δείγμα σχημάτιζε. Προς μεγάλη έκπληξή μου, το νερό διαμορφώνει διαφορετικούς σχηματισμούς που ποικίλλουν ανάλογα με την καθαρότητά του, τη ... μουσική που ακούγεται στο χώρο, ή τις λέξεις που επιλέγεις να του προβάλεις. Έτσι, αν - ας πούμε- ζεις στη Θεσσαλονίκη (δε μπαίνω καν στον κόπο να μιλήσω για το δίκτυο υδροδότησης και την κατάσταση των σωληνώσεων), ακούς heavy metal και έχεις ένα τεράστιο poster που γράφει "Σε σιχαίνομαι", η φωτογραφία του νερού θα μοιάζει σαν μπύρα παρατημένη σε ένα τραπεζάκι στο Μεξικό για τρεις μέρες- αν πάλι το νερό περιστοιχίζεται από αρμονικούς ήχους και μελωδικά συναισθήματα, τότε οι κρύσταλλοί του μοιάζουν με πανέμορφες παλιοκαιρίσιες νιφάδες χιονιού. 
Τα γράφει λίγο πιο αναλυτικά εδώ. 
Ισχύει...;
Στ' αλήθεια;

το χρονικό μιας προαναγγελθείσας φυγής

Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη, "γιατί η Θεσσαλονίκη είναι χωριό" και πήγα στην Αθήνα. Έφυγα από την Αθήνα γιατί "είναι μια μεγαλούπολη που σε συνθλίβει". Πέρασα μια βόλτα από την Αμοργό- έφυγα "α, πα, πα! Μα να ζεις σε άνυδρο μέρος;!", πετάχτηκα μέχρι την Αθήνα ξανά- το ίδιο χάλι- τσουπ, ένα καλοκαίρι στην Αρκαδία- δε συνεννοούμαι με αυτούς τους ανθρώπους- έφυγα. "Τελικά μάλλον φταίει η χώρα"- κι αποχώρησα για ένα μικρό κομμάτι σπουδών στην Ολλανδία. "Πάρτε αυτά τα ελαφρά αντικαταθλιπτικά, τα λέμε χάπια του ήλιου, τα χορηγούμε κυρίως σε φοιτητές που προέρχονται από τη Μεσόγειο και είναι συνηθισμένοι σε παρατεταμένη ηλιοφάνεια", μου εξηγεί ο γιατρός της ολλανδικής πανεπιστημιακής κλινικής, όταν τον επισκέπτομαι μετά από τρεις μήνες πιστεύοντας πως το δέρμα μου... πρασινίζει. "Δρόμο", σκέφτομαι μόλις ακούω τη λέξη αντικαταθλιπτικά. "Σιγά μη χαπακώνομαι για να υπάρχω", συνειδητοποίησα και μόλις τελείωσα τις υποχρεώσεις μου, μάζεψα τα πραγματάκια μου και γύρισα πίσω στη χώρα που το δέρμα μου μοιάζει σε χρώμα με του σταριού κι όχι με του κροκόδειλου.

Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν διαφορετικά.

Έφταιγαν όλα και όλοι. Και κάπως έτσι οδηγήθηκα στο συμπέρασμα πως έφταιγα εγώ. Είχα κάνει τη ζωή μου παράλογα δύσκολη και έμοιαζε αδύνατον να την απλοποιήσω. Ήμουν καταδικασμένη να ζω σε πόλη, να μετακινούμαι με αυτοκίνητο, να έχω καταναλωτικές επιθυμίες δυσανάλογες με τις απολαβές μου, να εισπνέω καυσαέριο, να πίνω ελλεεινό νερό, να ακούω γκρίνιες για το σκυλί μου, να κολλάω στην κίνηση για να πάω στη θάλασσα, να κάνω δουλειές που έχουν ένα prestige και ελάχιστη -αν όχι καταστροφική - ουσία.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν εύκολο αλλά μηδένισα.

Διέγραψα την έννοια της βολής, της μονιμότητας, της σύμβασης, της καταγωγής κι ό,τι άλλο με σκότωνε κι αποφάσισα να μαζέψω όλες τις δυνάμεις μου για να φύγω.

Το μέρος είχε βρεθεί τυχαία- αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο: ένα μικρό ακριτικό νησάκι, με λιγότερους από 2,οοο κατοίκους, μηδενική κοσμική ζωή το χειμώνα και περιορισμένη το καλοκαίρι, ψηλά βουνά (την ψηλότερη κορυφή του Αιγαίου), νόστιμο νερό και πεντακάθαρη θάλασσα. (ανήκει δε στο 0,1% για το οποίο καμία εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δε εγγυάται κάλυψη!)

Είναι μια καινούρια αρχή και ο λόγος που σπάω την μακροχρόνια μπλογκική σιωπή μου είναι για να σας καταστήσω κοινωνούς αυτού του πειράματος που για μένα μόλις ξεκινά.

Ταπεινά δική σας,

Ο.