blog -schlog

1ον είμαι άυπνη- άρα ας μην έχουμε απαιτήσεις.
2ον με έχει κερδίσει το twitter 
3ον μετανιώνω που υπογράφω επώνυμα - με δεσμεύει απίστευτα. Είχα να γράψω ένα report για τα αφρικάνικα βυζιά κι άντε να το γράψω τώρα. Η ανωνυμία είναι ελευθερία. (ενίοτε και ασυδοσία).

4ον.  Υπερ- καλτιά φωτό. 


Και πολλά είπα.

Νεύρα σωτέ με φρίκη καπνιστή

Καπνίζω από τα δεκαπέντε (συγχαρητήρια, ζώον), αριθμό που αν αφαιρέσω απ' την τωρινή ηλικία μου, προκύπτει ότι καπνίζω 5 περίπου δισ. χρόνια. Αν ήμουν ο πάπας, θα έλεγα ότι το τσιγάρο με κρατάει από τα @@. Αλλά δεν είμαι- οπότε δεν το λέω. 

Εδώ και πέντε μέρες το έχω κόψει. Αναγκαστικά. Για λόγους υγείας. 

Κατανοώ ότι σαν την υγεία δεν έχει. Εκ των ων ουκ άνευ. Ναι, ναι, π@π@ρι@. Για πες τα και στα νεύρα μου αυτό. Που είναι σαν χορδές βιολιού τεντωμένες πριν το κονσέρτο και παιγμένες πιτσικάτο, να σου πω εγώ. 

Έχω νεύρα, λέμε. Όχι, δεν πίνω ούτε αλκοόλ, ούτε καφέ- ποτέ δε τα γούσταρα- δεν τρώω παραπάνω, δε μασουλάω τα νύχια μου, δεν κάνω άλλες καφρίλες. . Το τσιγάρο είναι η καφρίλα μου. Και δεν είμαι καν chain smoker- ζήτημα αν καπνίζω οκτώ τσιγάρα καπνού την ημέρα. 

Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως χτες ρούφηξα μια τζούρα και μου ήρθε να ξεράσω. Τόσο άθλια μου φάνηκε η γεύση του καπνού. Φυσικά, έγινα έξαλλη. Πώς τολμά η γεύση μου να επανέρχεται στην προκαπνιστική της ρύθμιση μετά από αιώνες φθοράς; Σοκ και αίσχος.  

'Η θα πάω να πάρω εκείνη τη mega-μλκια  το ηλεκτρονικό τσιγάρο και θα τριγυρνάω σα πυροβολημένη Ντένη Μαρκορά, ξεφυσώντας υδρατμούς. 

Ή θα δαγκώσω κανένα λαρύγγι- δε θα βοηθήσει τη νικοτινίαση αλλά θα εκτονωθώ ρε π^&$* μου. 

Samothraki Law and Order (αποφύγετε το παρακάτω όσοι έχετε αδύναμα στομάχια)

Όταν πρωτοήρθα στο νησί, οι φίλοι  που είχαν ξανάρθει, ξέροντας ότι έχω σκυλί, με προειδοποίησαν: "Κράτα το μαζεμένο. Αν πειράξει ζώο, στο φάγανε." Φυσικά, η προειδοποίηση δεν ήταν τόσο λακωνική. Ο καθένας την εμπλούτιζε προσθέτοντας ένα κάρο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για σκυλιά που τα κρέμασαν, σκυλιά που τα φόλιασαν. You get the picture. 
Πριν ακόμη πατήσω το πόδι μου στον τόπο αυτό, φανταζόμουν τους κατοίκους πρωτόγονους, βάρβαρους, να σκοτώνουν τα σκυλιά που τους πείραζαν τα ζώα, αντί, ας πούμε, να δεχτούν την ειλικρινή συγγνώμη και την υπερικανοποιητική αποζημίωση που ο περαστικός, πλην άτυχος, αστός θα τους προσέφερε ως αντίτιμο της... μοιραίας αταξίας του σκύλου. 
Άκουγα δε για βοσκούς που τους λένε "κεχαγιάδες", τους βασιλιάδες των βοσκών δηλαδή, αυτούς με τα πιο πολλά και πιο καλά ζώα. Αυτούς τους φανταζόμουν να μην κατεβαίνουν από τα βουνά, να μιλάνε με κραυγές και να περιφέρονται με προβιές ζώων ριγμένες στις πλάτες τους. 
Για δες όμως πως τα φέρνει η τύχη.
Ζω τέσσερις μήνες στη Σαμοθράκη. 
Κάθε πρωί ακούω τους κεχαγιάδες που κατεβάζουν τα κοπάδια τους από τις έξι το πρωί. Βρέξει- χιονίσει. Τα σαλαγάνε με τρόπο: πότε αυστηρά, πότε γλυκά. Σαν πατεράδες, τα καθοδηγούν, τα προστατεύουν. Μπορεί να έχουν εκατό ζώα. Τα ξέρουν όλα, ένα προς ένα. Τις ιδιαιτερότητες, τις φάτσες τους, τα κουσούρια και τα καλά τους. Οι βοσκοί, μιλάνε δύο γλώσσες. Τη γλώσσα των ανθρώπων κι εκείνη των ζώων. Μιλώ τη γλώσσα σου σημαίνει αναγνωρίζω την αξία σου στη ζωή μου- σημαίνει σέβομαι- ζω καλά από σένα κι εσύ θα ζήσεις καλά μαζί μου .
Κι ερχόμαστε εμείς- φιλοξενούμενοι στον τόπο, με τα τρία μας σκυλιά. Το ένα βγαίνει δύο φορές από το σπίτι, έτσι από κακομαθησιά- τη μία σκοτώνει μια προβατίνα- την άλλη άλλες τρεις. Μας βρίσκει ο κεχαγιάς- μας κοιτά κατάματα: δε χρειάζεται να μας πει τίποτα. Ξέρουμε. Θέλουμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί- να πεθάνουμε. Τίποτα δε μπορούμε να του προσφέρουμε για να μαλακώσουμε την απώλειά του. Τα λεφτά είναι σκέτη προσβολή- ο σκύλος μας του σκότωσε τέσσερα ζώα- έμψυχα. 
Νιώθουμε μιαροί και θέλουμε να ξεπλύνουμε την ύβρι. Από δικό μας λάθος κάποιος έπαθε και τώρα κάτι δικό μας πρέπει να θυσιάσουμε για να επανέλθει η φυσική σειρά στα πράγματα. 
Το σκυλί ή θα το δώσουμε ή θα το σκοτώσουμε. 
Και θα το κάνουμε με ματωμένη καρδιά. 
Όπως του ανθρώπου που γύρισε και βρήκε δύο φορές τα δικά του ζώα νεκρά. 
Αυτά από τα οποία ζει, επιπροσθέτως.
. 
Η δικαιοσύνη είναι τυφλή και τόσο αυτονόητη.

Η Αθανασία και η Όλια κάνουν εκπομπή...

ή αλλιώς, ας παινέψουμε το σπίτι μας...






υ.γ.
(πολλοί φίλοι συγγραφείς ιστολογίων έχουν ανεβάσει εξαιρετικές αναρτήσεις αυτές τις μέρες... επειδή είναι κατά του χαρακτήρα μου να διαβάζω κάτι και να μην το σχολιάζω, επιφυλάσσομαι!)
υ.γ.
είναι ιντερνετικώς anti-savoir-faire και terribly not comme-il-faut το να γράφεις υστερόγραφα μεγαλύτερα από κείμενο;

Μαθήματα για Αστούς: Η καρυδιά και τα καρύδια

Αδύνατον να το πιστέψω ότι τα καρύδια που τρώμε το χειμώνα και η καρυδιά το δέντρο συνδέονται. Ποτέ, ειλικρινά, δεν έκανα τη σύνδεση στο μυαλό μου.
 Κι όμως, αγαπητοί, έτσι είναι. 
Το καρύδι ζει μέσα στο σκληρό του κέλυφος, το οποίο περιβάλλεται από ένα ελαφρώς ζουμερό κάλυμμα που έχει το πιο φρέσκο και δροσερό άρωμα που έχω μυρίσει σε καρπό ever. 
Για να... κατέβει τώρα το ζήτημα από το δέντρο, έχεις δύο επιλογές, όπως και στη ζωή εν γένει: παθητικά ή ενεργητικά. Στην ενεργητική βερσιόν, σκαρφαλώνεις στο δέντρο και τινάζεις τον καρπό. Στην παθητική, η οποία συνίσταται στην τρίτη ηλικία,  περιμένεις να φυσήξει. 
Όταν το πράσινο συνολάκι φτάσει στα χέρια σου πάντως, αφαιρείς το περίβλημα και αφήνεις το καρύδι να λιαστεί δυό τρεις μέρες. Εν συνεχεία, το ανοίγεις και το τρως. Κι επειδή στο χωριό τίποτα δεν πάει χαμένο, κρατάς και τα τσόφλια που μαθαίνω πως είναι εξαιρετικό προσάναμμα.


*εξακουλουθώ να μη μπορώ να πιστέψω ότι τα καρύδια που στη Θεσσαλονίκη τα ακριβοπλήρωνα και κυνηγούσα να τα πετύχω φρέσκα, εδώ... πέφτουν από τα δέντρα! 

3-MONTH DEEP SYSTEM SCAN

/DATA: LOADED/
/SCAN: LAUNCH...


1. 
Η κρίση που ζει στην Αθήνα κι ανοίγει υποκατάστημα στη Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις...δεν έχει φτάσει στη Σαμοθράκη-σαφέστατα και υπάρχει ένα "κλίμα", αλλά ακόμη ξυπνάς το πρωί και νιώθεις ότι τα περισσότερα πράγματα περνάν από το χέρι κι όχι το πορτοφόλι σου.


2.
 Λεφτά ξοδεύεις κάτι σαν... 200€ το μήνα. Βενζίνες και σούπερ μάρκετ. Ψυχαγωγία άμεσα συνδεδεμένη με τη φύση, άρα με το σώμα. Δε θα βοηθήσει η οικονομική σου κατάσταση να ανεβείς στο βουνό, πόδια θέλει. 


3. 
Άνθρωποι, όπως παντού, διαφορετικών τύπων και χαρακτήρα. Συνολικά, πιο σκληραγωγημένοι και πιο άμεσοι. 


4.
 Άγχος- ανύπαρκτο.


5.
 Χρόνος- για όλα.


6. 
Ανασφάλεια- το έκτακτο περιστατικό υγείας. 


/SCAN: COMPLETED--- 


Press "CONTINUE" to move on with your life, or "UNDO" to bring back initial settings >/δουλειά γραφείου- θεσσαλονίκη- κίνηση- λεφτάααα- ασφυξία/<


C O N T I N U E . . .

Προειδοποίηση- Ανακοίνωση για επικείμενα μέτρα

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ???

Τι γκρίνια! 
Τι μιζέρια!
10.000.000 drama queens μαζεμένες σε μια μικρούλα χώρα, ψάχνουν εναγωνίως κάποιον άλλο για να του αποδώσουν την κόλασή τους. 
"Ποτέ δε φταίω εγώ", μοιάζει να είναι η συλλογική μας σκέψη και σε κάθε θέμα προσαρμόζεται ανάλογα.
Άνοιξαν τα σχολεία σήμερα. Και τα βλαστάρια μας δεν έχουν βιβλία. "Ω! ΤΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ! Πώς τολμάν να μας περιπαίζουν έτσι, αυτό, το παλιοκράτος φταίει, η κυβέρνηση δεν νοιάζεται μπλα μπλα μπλα μπλα!" 
Αν ακούσω άλλη μια τέτοια μπούρδα, ειλικρινά φοβάμαι ότι μπορεί να κάνω εμετό από τα αυτιά. 
Τα βιβλία που κάθε χρόνο ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ την τελευταία μέρα του σχολείου, ξαφνικά είναι τα εκ των ων ουκ άνευ, τα βιβλία που τόσο από την πλειονότητα των μαθητών, όσο και των γονέων είναι τελείως απαξιωμένα και χρόνια τώρα θεωρούνται ελλιπέστατα, ξαφνικά ΜΑΣ ΚΑΙΝΕ.
Ποιό από τα ζώα που είχαν να κάνουν δηλώσεις για το θέμα, μπήκε στον κόπο να δει τη σελίδα του ΥΠ. Παιδείας http://digitalschool.minedu.gov.gr/ στην οποία υπάρχουν ψηφιοποιημένα όλα τα συγγράματα Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου;


Ως άνθρωπος με πτυχίο και μεταπτυχιακό εκπαιδευτικού χαρακτήρα, ως επιτυχούσα (μη διοριστέα) στον ΑΣΕΠ, με άδεια διδασκαλίας από το 1998, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΙΛΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ, ούτε γιατί ο κάθε ηλίθιος παρουσιάζει ως τόσο σημαντικό κάτι που ο κάθε καθηγητής που σέβεται τον εαυτό και τη δουλειά του θεωρεί απλώς ένα καλό συμπλήρωμα.


(Όταν το 2000 βρέθηκα με υποτροφία στην Όλλανδία στο πλαίσιο του πτυχίου μου, πήγα με το πάσο μου να παραλάβω τα συγγράματα του εξαμήνου. Η υπάλληλος, ελαφρώς σοκαρισμένη, μου εξήγησε ότι τα συγγράματα ή τα αγοράζεις - κάτι σαν 150€ το βιβλίο- ή τα κατεβάζεις από το ιντερνετ, στη σχετική σελίδα του Πανεπιστημίου. Εγώ, εντελώς σοκαρισμένη, της εξήγησα πως στην Ελλάδα,  τα συγγράματα διανέμονται δωρεάν. "Oh", she said "i guess that works for you"- guess being the keyword). 

Σήμερα συνειδητοποίησα

οτι όσο έτοιμος-η κι αν είσαι για μια αλλαγή, όσο αποφασισμένος-η, οι πιθανότητες είναι πως δε θα σου φανεί καθόλου εύκολο να αποχωριστείς την προηγούμενη ζωή σου. Εδώ από μια μίζερη σχέση χωρίζεις και το παιδεύεις πόσο καιρό. 
Έχω προσγειωθεί λίγο ανώμαλα σε μια καθημερινότητα tagged "στόκος, γύψος, κούφωματα, δοκάρια, λάδια εμποτισμού, ριπολίνη, τριβείο, γυαλόχαρτο, τσιμέντο, φτυάρι" και άλλα ανάλογα.
 Είναι δύσκολο να έχεις μάθει να ξυπνάς και πριν το καταλάβεις να είσαι στη δουλειά- ένα περιβάλλον συνήθως δημιουργικό, πολιτισμένο, να κάνεις το τσαγάκι σου και να κάθεσαι στον υπολογιστή και στο τηλέφωνο για ένα δεκάωρο και -τσουπ- να βρίσκεσαι σε ένα χώρο που δεν έχεις θεμέλια πρέπει τώρα να τα ρίξεις with your own two hands. 
Μετά από δεκαπέντε χρόνια γραφείου, τώρα εργοτάξιο και κτήμα.
Είκοσι χρόνια προσεγμένης γκαρνταρόμπας και τώρα κυρίως γαλότσες και overalls.
Τριάντα χρόνια στην καρδιά των πόλεων και τώρα πέντε χιλιόμετρα από την κοντινότερη κουκίδα στο χάρτη που περιλαμβάνει την καταπληκτική κουκίδα που λέγεται Σαμοθράκη.
Από τα σοβαρότερα, μέχρι τα ευκολότερα, δεν είναι εύκολο.
But it feels right. 

Radio O. _ Reαλητεί(α) TV

Δύο τηλεπαιχνίδια θα κάνουν πρεμιέρα φέτος στην Ολλανδική τηλεόραση, η οποία, υπενθυμίζω, έχει φροντίσει για την επιμελή παραγωγή σειράς εκτρωμάτων με σημείο εκκίνησης το Big Brother, το 1999.

-         Στο πρώτο reality entitled “How Dutch are you?” θα συμμετέχουν πέντε… μετανάστες οι οποίοι είναι υποψήφιοι για … απέλαση. Θα διαγωνιστούν σε ερωτήσεις με θέμα την ολλανδική κουλτούρα, γλώσσα, καθημερινή ζωή. Ο νικητής θα κερδίσει- μαζί με την απέλαση που άλλωστε και οι πέντε έχουν στο τσεπάκι- 4,000€ για την…καινούρια του ζωή.

-         Στο δεύτερο reality, entitled “Someone’s Got to Go” μια ομάδα συν«αδέλφων» που εργάζονται ως ομάδα σε μια εταιρεία, θα επιλέξουν –μιας και οι απολύσεις είναι υποχρεωτικό μέτρο- ποιος υπάλληλος θα απολυθεί.

Πηγή: Reuters

(όχι, για να μη νομίζετε ότι τα φουσκώνω)

Ένα θαύμα που λέγεται....

ΝΕΡΟ!
Πάνε κάποια χρόνια που ένας φίλος μου μίλησε για το πείραμα ενός Γιαπωνέζου ερευνητή, που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο που είχα ακούσει. Ο κύριος Μασαρου Εμότο, συγκέντρωσε μικροποσότητες νερού από διαφορετικά σημεία και τα κατέψυξε. Στη συνέχεια, με έναν κατάλληλο για μικροσκοπικές λήψεις φακό, φωτογράφισε τους κρυστάλλους που κάθε δείγμα σχημάτιζε. Προς μεγάλη έκπληξή μου, το νερό διαμορφώνει διαφορετικούς σχηματισμούς που ποικίλλουν ανάλογα με την καθαρότητά του, τη ... μουσική που ακούγεται στο χώρο, ή τις λέξεις που επιλέγεις να του προβάλεις. Έτσι, αν - ας πούμε- ζεις στη Θεσσαλονίκη (δε μπαίνω καν στον κόπο να μιλήσω για το δίκτυο υδροδότησης και την κατάσταση των σωληνώσεων), ακούς heavy metal και έχεις ένα τεράστιο poster που γράφει "Σε σιχαίνομαι", η φωτογραφία του νερού θα μοιάζει σαν μπύρα παρατημένη σε ένα τραπεζάκι στο Μεξικό για τρεις μέρες- αν πάλι το νερό περιστοιχίζεται από αρμονικούς ήχους και μελωδικά συναισθήματα, τότε οι κρύσταλλοί του μοιάζουν με πανέμορφες παλιοκαιρίσιες νιφάδες χιονιού. 
Τα γράφει λίγο πιο αναλυτικά εδώ. 
Ισχύει...;
Στ' αλήθεια;

το χρονικό μιας προαναγγελθείσας φυγής

Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη, "γιατί η Θεσσαλονίκη είναι χωριό" και πήγα στην Αθήνα. Έφυγα από την Αθήνα γιατί "είναι μια μεγαλούπολη που σε συνθλίβει". Πέρασα μια βόλτα από την Αμοργό- έφυγα "α, πα, πα! Μα να ζεις σε άνυδρο μέρος;!", πετάχτηκα μέχρι την Αθήνα ξανά- το ίδιο χάλι- τσουπ, ένα καλοκαίρι στην Αρκαδία- δε συνεννοούμαι με αυτούς τους ανθρώπους- έφυγα. "Τελικά μάλλον φταίει η χώρα"- κι αποχώρησα για ένα μικρό κομμάτι σπουδών στην Ολλανδία. "Πάρτε αυτά τα ελαφρά αντικαταθλιπτικά, τα λέμε χάπια του ήλιου, τα χορηγούμε κυρίως σε φοιτητές που προέρχονται από τη Μεσόγειο και είναι συνηθισμένοι σε παρατεταμένη ηλιοφάνεια", μου εξηγεί ο γιατρός της ολλανδικής πανεπιστημιακής κλινικής, όταν τον επισκέπτομαι μετά από τρεις μήνες πιστεύοντας πως το δέρμα μου... πρασινίζει. "Δρόμο", σκέφτομαι μόλις ακούω τη λέξη αντικαταθλιπτικά. "Σιγά μη χαπακώνομαι για να υπάρχω", συνειδητοποίησα και μόλις τελείωσα τις υποχρεώσεις μου, μάζεψα τα πραγματάκια μου και γύρισα πίσω στη χώρα που το δέρμα μου μοιάζει σε χρώμα με του σταριού κι όχι με του κροκόδειλου.

Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν διαφορετικά.

Έφταιγαν όλα και όλοι. Και κάπως έτσι οδηγήθηκα στο συμπέρασμα πως έφταιγα εγώ. Είχα κάνει τη ζωή μου παράλογα δύσκολη και έμοιαζε αδύνατον να την απλοποιήσω. Ήμουν καταδικασμένη να ζω σε πόλη, να μετακινούμαι με αυτοκίνητο, να έχω καταναλωτικές επιθυμίες δυσανάλογες με τις απολαβές μου, να εισπνέω καυσαέριο, να πίνω ελλεεινό νερό, να ακούω γκρίνιες για το σκυλί μου, να κολλάω στην κίνηση για να πάω στη θάλασσα, να κάνω δουλειές που έχουν ένα prestige και ελάχιστη -αν όχι καταστροφική - ουσία.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν εύκολο αλλά μηδένισα.

Διέγραψα την έννοια της βολής, της μονιμότητας, της σύμβασης, της καταγωγής κι ό,τι άλλο με σκότωνε κι αποφάσισα να μαζέψω όλες τις δυνάμεις μου για να φύγω.

Το μέρος είχε βρεθεί τυχαία- αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο: ένα μικρό ακριτικό νησάκι, με λιγότερους από 2,οοο κατοίκους, μηδενική κοσμική ζωή το χειμώνα και περιορισμένη το καλοκαίρι, ψηλά βουνά (την ψηλότερη κορυφή του Αιγαίου), νόστιμο νερό και πεντακάθαρη θάλασσα. (ανήκει δε στο 0,1% για το οποίο καμία εταιρεία κινητής τηλεφωνίας δε εγγυάται κάλυψη!)

Είναι μια καινούρια αρχή και ο λόγος που σπάω την μακροχρόνια μπλογκική σιωπή μου είναι για να σας καταστήσω κοινωνούς αυτού του πειράματος που για μένα μόλις ξεκινά.

Ταπεινά δική σας,

Ο.