Σήμερα συνειδητοποίησα

οτι όσο έτοιμος-η κι αν είσαι για μια αλλαγή, όσο αποφασισμένος-η, οι πιθανότητες είναι πως δε θα σου φανεί καθόλου εύκολο να αποχωριστείς την προηγούμενη ζωή σου. Εδώ από μια μίζερη σχέση χωρίζεις και το παιδεύεις πόσο καιρό. 
Έχω προσγειωθεί λίγο ανώμαλα σε μια καθημερινότητα tagged "στόκος, γύψος, κούφωματα, δοκάρια, λάδια εμποτισμού, ριπολίνη, τριβείο, γυαλόχαρτο, τσιμέντο, φτυάρι" και άλλα ανάλογα.
 Είναι δύσκολο να έχεις μάθει να ξυπνάς και πριν το καταλάβεις να είσαι στη δουλειά- ένα περιβάλλον συνήθως δημιουργικό, πολιτισμένο, να κάνεις το τσαγάκι σου και να κάθεσαι στον υπολογιστή και στο τηλέφωνο για ένα δεκάωρο και -τσουπ- να βρίσκεσαι σε ένα χώρο που δεν έχεις θεμέλια πρέπει τώρα να τα ρίξεις with your own two hands. 
Μετά από δεκαπέντε χρόνια γραφείου, τώρα εργοτάξιο και κτήμα.
Είκοσι χρόνια προσεγμένης γκαρνταρόμπας και τώρα κυρίως γαλότσες και overalls.
Τριάντα χρόνια στην καρδιά των πόλεων και τώρα πέντε χιλιόμετρα από την κοντινότερη κουκίδα στο χάρτη που περιλαμβάνει την καταπληκτική κουκίδα που λέγεται Σαμοθράκη.
Από τα σοβαρότερα, μέχρι τα ευκολότερα, δεν είναι εύκολο.
But it feels right.